کوهستانی پاک و با محبت و بی‌نظیر بود

یدالله آقاعباسی

خبردارشدم که منصور کوهستانی در تهران درگذشته است. در سال ۱۳۵۲ وقتی داشتم پیاده به طرف مرکز آموزش تئاتر می­رفتم، در چهارراه بهداری جوان رشیدی که موهای بلندی داشت و پیراهن یقه­باز پوشیده بود و مدالیوم بزرگی توی سینه­اش انداخته بود به اسم صدایم کرد.

اول فکر کردم لابد کسی او را برای دعوا فرستاده است. خودم را جمع کردم و آمادۀ دفاع شدم!  گفتم بله؛ گفت شما کارگردان تئاتر هستین؟ گفتم تئاتر کار می­کنم. گفت می‌شه ما هم بیاییم بازی کنیم؟ گفتم من دارم میرم مرکز آموزش تئاتر، شما هم می­تونین بیاین. آمد، شاید همان روز همراه خودم.

به­ نظرم آدم تنهایی می­آمد. بر خلاف ظاهرش بسیار آرام و مهربان و با محبت بود. از حال و روزش پرسیدم. کار خاصی نداشت و بوکسور بود. همان روزها هم مسابقه داشت و برای مسابقه­اش دعوتم کرد. رفتم. در آن مسابقه شکست خورد و شرمنده شد. با او صحبت کردم و بوکس را کنار گذاشت و از آن به­بعد شد پای ثابت گروهی که خودم داشتم و طی چند سال در چند تا از تئاترهایم بازی کرد و همیشه همراهم بود. نقش­های خاصی به­او می­خورد که معمولا هم کوتاه بودند یا گفتار کمی داشتند، به دلیل چهره و ظاهر خاصی که داشت، در آن‌ها می­درخشید.

همیشه بود. به ­موقع می­آمد. اهل حرف زدن نبود. جدی بود. از بس بود به چشم نمی­آمد. دوست داشت فقط با من باشد. ما هر روز به­مرکز تئاتر می­رفتیم و همیشه در حال کار بودیم. با این‌حال، اگر می­زد و یکی دو روزی تعطیل می­کردیم، اگر دلتنگ می­شد، به خانۀ می­آمد. معمولا هم حرف چندانی در میان نبود. در نمایش­های شب، مسافر، هرکسی کار خودش، محو در پرتو نور و چند کار دیگر با ما بود.

در سفرهای کاری که نمایشی را برای اجرا به شهرهای دیگر می­بردیم، او پای ثابت بود. خواهر کوچکی به اسم پوران هم داشت که او را هم برای بازی در چند نمایش با خودش آورد. پوران هم مثل خودش جدی و موقر بود و خوب بازی می­کرد. از سال ۱۳۵۵ که به سربازی رفتم دیگر پوران را ندیدم.

زمانی نمایش‌های مسافر و محو در پرتو نور را به ­استان‌های کرمانشاه، کردستان و آذربایجان غربی بردیم. در سنندج با گروهی آشنا شدیم که شب طویل طلوع و خانۀ بارانیِ فرامرز طالبی را کار کرده بودند، به کارگردانی شهریار عرشی. در گروه آن‌ها جوانی به اسم صدیق تعریف بود که بعدا او را در تهران دیدم. او پس از آن تئاتر خوانده بود، اما به­سمت آواز رفت و خوانندۀ مهمی شد. در این گروه دختری هم بازی می­کرد به اسم خانم اردلان. او در فرصت کوتاهی با این حرف به من نزدیک شد که اگر زمانی بخواهید اتللوی شکسپیر را کار کنید، بازیگرش را دارید. منصور کوهستانی را می­گفت. اردلان را هم فقط در همان نمایش دیدم و ما همان چند دقیقه با هم صحبت کردیم. اما نقش او در ذهن من حک شد. با محبتی که پیشنهاد می­کرد اتللو را کار کنم چون بازیگر مناسبش را دارم.

منصور پس از انقلاب به صدا و سیمای تهران رفت و در ان شهر ماندگار شد، ولی همواره و به­طور منظم به من تلفن می­زد و اگر کرمان می­آمد، سر می­زد. او در صدا و سیما تهیه کننده و دستیار کارگردان و مدیر تدارکات برنامه‌ها و سریال‌ها بود و چون آدم پاک، با محبت و بی­نظیری بود، قاعدتا همه او را می‌شناختند. برای همه می­دوید و روابط خوبی بهم زده بود.

مرتبا از من می­خواست که به تهران بروم. می­گفت همه را می­شناسم، از کارگردان و بازیگر و غیره. من البته چنین قصدی نداشتم و از او تشکر می‌کردم.

نابهنگام و بر اثر بیماری درگذشت و من به دلیل دوری راه در کنارش نبودم.

درگذشت منصور کوهستانی را به خانواده و دوستانش و به اهالی تئاتر کرمان و نیز به کسانی که با او روی صحنه رفتند، تسلیت می­گویم. یاد این هنرمند صافیِ بیغشِ خیرخواه و دوست را گرامی می­دارم.

شرح عکس: منصور کوهستانی، گلی( زهرا) ضیغمی و یدالله آقاعباسی در شب؛ نوشتۀ امین فقیری و کارگردانی آقاعباسی.