گروه جامعه: روزی که مبینا و خانواده‌اش به این مدرسه و آن مدرسه می‌رفتند تا بتوانند او را در رشتۀ نقاشی ثبت‌نام کنند و به‌خاطر معلولیت مبینا و این که کم‌بینای شدید بود مدام «نه» می‌شنیدند، پشت دیوارهای مدرسۀ استثنایی کرمان معلمی در حال تدریس بود که روزگاری مثل مبینا از مدرسه‌ها «نه» می‌شنید چون او هم معلول بود. اما اکنون هم مبینا به آرزویش رسیده و هم معلم‌اش.
حمیده پیرمرادی ـ هنرمند معلول و دبیر هنر دانش‌آموزان استثنایی کرمان به یاد می‌آورد آن روزهایی که بچه بود و خانواده‌اش می‌خواستند در مدرسه‌ای ثبت‌نامش کنند و مدرسه‌ها قبول نمی‌کردند. می‌گوید: مبینا مرا یاد بچگی‌های خودم می‌انداخت؛ آن روزهایی که مرا به‌دلیل معلولیتم در مدرسه‌ها نمی‌پذیرفتند. آن زمان‌ها به خودم قول دادم معلم بشوم. معلم بچه‌هایی که شرایطی مشابه خودم دارند و معلمی که بر دانش‌آموزانم تاثیر بگذارم.
حالا 20 سال می‌شود که پیرمرادی به‌عنوان معلم دانش‌آموزان استثنایی کرمان فعالیت می‌کند. مبینا هم در کلاس او و با تکنیک‌های خلاقانۀ او با وجود این که کم‌بینایی شدید دارد توانسته نقاشی را بیاموزد.
پیرمرادی اخیرا در نخستین دورۀ بین‌المللی جایزۀ «معلم» شرکت کرده است. او از بین 13 هزار معلمی که در این رویداد شرکت کرده بودند در جمع 168 نفری قرار گرفت که به مرحلۀ بعد راه یافتند. پس از مصاحبه‌ای که صورت گرفت، او پذیرفته شد و نامش در فهرست 38 معلم داخلی و خارجی ثبت شد که به مرحلۀ نیمه‌نهایی راه یافته بودند. اگرچه پیرمرادی نتوانست رتبۀ نخست این رویداد را کسب کند اما کاری که او انجام داده و روش‌های خلاقانه‌ای که به‌کار برده اکنون به این معلم هنرمند معلول جایگاه ویژه‌تری بخشیده است. شاید مبیناهای بیشماری باشند که هیچ مدرسه‌ای برای آموزش نقاشی آن‌ها را نپذیرد؛ اما باید بدانند پشت دیوارهای مدرسۀ استثنایی کرمان و آنجا که پیرمرادی تدریس می‌کند، نقاش شدنِ کم‌بینایان هم شدنی است.
به بهانۀ انتخاب پیرمرادی در جمع 38 معلم نمونه با او گفت‌وگویی انجام دادیم.
این جایزه در راستای معرفی و تکریم معلمان، مدرسان و مربیانی که در زمینۀ تعلیم و تربیت دستاوردهای شاخصی داشته‌اند و نیز شناسایی، معرفی و تقدیر از الگوهای برجستۀ معلمی که فعالیت‌های خلاقانه آموزشی، تربیتی و اجتماعی و اثرگذار دارند برگزار شد.
پیرمرادی دربارۀ حضورش در این رویداد به فردای‌کرمان می‌گوید: «من 20 سال است که به‌عنوان دبیر هنر دانش‌آموزان استثنایی کرمان فعالیت دارم. مدرسه‌ای که کار می‌کنم مختص دانش‌آموزان ناشنوای دختر است. سال گذشته در کلاسی که همه ناشنوا بودند، دانش‌آموزی داشتم که کم‌بینای شدید بود و بسیار به رشتۀ نقاشی علاقه داشت اما هیچ مدرسه‌ای برای این رشته او را نپذیرفته بود».
وی می‌افزاید: «مدیر مدرسه‌ای که آنجا دبیر هستم از من سوال کرد که آیا یک فرد کم‌بینا می‌تواند نقاشی را یاد بگیرد؟ چون رشتۀ دانش‌آموزان ما چهره‌سازی است. به ایشان پاسخ دادم که می‌توانم به‌صورت انفرادی با این دانش‌آموز کار کنم».
براساس دانش و تجربه‌ای که او داشته، آموزش به مبینا را شروع می‌کند: «از سال دهم که مبینا وارد این رشته شد تا سال دوازدهم که دیپلم گرفت به‌صورت آکادمیک نقاشی را به او آموزش دادم. از طراحی شروع کردیم و در ادامه، سیاه‌قلم و انواع تکنیک‌ها و رنگ روغن و پاستل و ... را به‌صورت انفرادی با او کار کردم. آموزشی داشتم که مختص به مبینا بود».
پیرمرادی با اشاره به شرایط بینایی مبینا می‌گوید: «در جریان آموزش‌ها خیلی موارد را براساس شرایط ایشان مناسب‌سازی می‌کردم. مثلا از او خواستم تا از ذره‌بین استفاده کند. اوایل از این کار خجالت می‌کشید اما به او می‌گفتم من هم که معلم تو هستم ناتوانی جسمی دارم و باید با کمک عصا و ویلچر راه بروم. تو هم باید با کمک ذره‌بین و عینک نقاشی کنی و این خجالت ندارد. مبینا برای غلبه بر ترس‌ها و تردیدهایش خیلی خودش را جای من می‌گذاشت. من هم خودم را جای او می‌گذاشتم و با همین همذات‌پنداری‌ها و همدردی‌هایی که با هم داشتیم ارتباط تنگاتنگی پیدا کردیم و او هم با موفقیت دوره‌های آموزشی را گذراند».
موفقیت مبینا در حدی بود که برخی از نقاشی‌های او در جریان نمایشگاهی در مدرسه‌اش به فروش رفت. او سرانجام توانست با کمک معلم‌اش دیپلم بگیرد. پیرمرادی می‌گوید: «هنوز با هم در ارتباط هستیم. مبینا کارهایش را برایم می‌فرستد و اگر ایراداتی داشته باشند به او می‌گویم».
این هنرمند نقاش در ادامه، دربارۀ حضورش در رویداد جایزۀ معلم توضیحاتی می‌دهد.
پیرمرادی دارای مدرک تحصیلی لیسانس نقاشی و کارشناسی ارشد پژوهش هنر است. او علاوه بر دبیری دانش‌آموزان استثنایی به‌صورت به‌صورت پاره‌وقت کار تدریس در دانشگاه را نیز انجام می‌دهد. او همچنین آموزشگاه نقاشی «طرح» را در کرمان راه‌اندازی کرده است و در برخی خیریه‌ها از جمله مجتمع رعد و جامعه معلولین استان کرمان عضو هیات امنا و هیات مدیره است.
او با بیان اینکه حضورم در این رویداد «دلی» بود، اظهار می‌کند: «وقتی شرکت کردم نمی‌دانستم تا مرحلۀ نیمه‌نهایی برگزیده می‌شوم».
پیرمرادی توضیح می‌دهد: «برای شرکت در جایزۀ معلم باید تعدادی فعالیت را ذکر می‌کردیم و می‌گفتیم که در تدریس چه خلاقیتی داشتیم. آنچه که در این رویداد بسیار اهمیت داشت تاثیرگذاری معلم بر دانش‌آموزان و جامعه بود. من مبینا را معرفی کردم که نپذیرفتنش در مدرسه‌ها برایم تداعی‌کنندۀ روزهایی بود که خودم با معلولیت وارد مدرسه‌ای شدم. آن موقع خیلی با من بد برخورد می‌شد و هیچ مدرسه‌ای قبولم نمی‌کرد چون معلول بودم و فکر می‌کردند از لحاظ ذهنی هم مشکل دارم. با پافشاری خودم و تلاش خانواده‌ام بالاخره پذیرفته شدم. مبینا مرا یاد بچگی‌های خودم می‌انداخت».
او ادامه می‌دهد: «در رویداد جایزۀ معلم با عنوان «آموزش نقاشی در همۀ تکنیک‌ها به یک دانش‌آموز کم‌بینا» شرکت کردم و از میان 13 هزار معلم و پس از داوری و پالایشی که صورت گرفت در بین 38 نفر معلم داخلی و خارجی به مرحلۀ نیمه‌نهایی رسیدم».
پیرمرادی با بیان اینکه برای جایزۀ معلم یک نفر باید انتخاب می‌شد، می‌گوید: «آقای آرام احمدپور از آذربایجان غربی شهرستان اشنویه روستای گلاز به‌عنوان نفر اول انتخاب شدند و واقعا شایسته بودند. ایشان در منطقه‌ای دورافتاده و محروم با دانش‌آموزان کار می‌کردند و فقط یک معلم نبوده‌اند که تدریس کنند بلکه با جان و دل کار کرده‌اند. در روستایی که خیلی‌ها ترک تحصیل می‌کردند ایشان مشوق دانش‌آموزان و خانواد‌ه‌ها شدند و هیچ‌کس دیگر ترک‌تحصیل نکرد».
نظر خود را بنویسید