محمد لطیف کار
نمایش «بی‌خبران حیرانند» به کارگردانی سجاد خانبابا حدود دو هفته است در تالار علی معلم در خانه هنر کرمان در حال اجرا است.
چهارشنبه‌ی گذشته یازدهم بهمن‌ماه با همراهی چند تن از دوستان رسانه‌ای این نمایش را دیدم و لذت بردم. علاقه‌مندان به تئاتر خوب است در مدت زمان کوتاهی که از نمایش آن باقیمانده است فرصت را از دست ندهند و آن را ببینند، البته اگر آن‌ها هم مثل من اهل تماشای نمایش‌های اجتماعی و واقع‌گرا باشند.
این نمایش با بیان دردهای اجتماعی و توصیف برشی نه چندان عمیق، از زندگی قشر پایین جامعه، دردهای جامعه به رخ مخاطب بکشد و در ادامه همدلی او را با مردم کف جامعه برانگیزاند. با این وجود، سازنده‌ی «بی‌خبران حیرانند» سعی نمی‌کند با پند و اندرز و شعار دادن برای وضعیت‌های اجتماعی نسخه‌ی رهایی‌بخشی بپیچد. همه‌ی اتفاقات در درون یک خانواده‌ی کوچک جریان دارد و هیچ‌کس هم به طور واقعی مقصر نیست.
به نظر من «بی‌خبران حیرانند» یک نمایش ساده و بی‌ادعا است. خانبابا زندگی مردم کف جامعه را دستمایه‌ی قصه‌ی خود کرده است. او هیچ حرف سلمبه قلمبه‌ای هم نمی‌زند، در عوض با یک ریتم ملایم و آهنگ مناسب، قصه‌اش را برای مخاطب تعریف می‌کند و او را برمنصب داوری می‌نشاند.
نمایش که تمام شد با کارگردان و بازیگران هم‌صحبت شدیم. در همین گفت‌وگوی کوتاه بود که سر درد دل کارگردان هم باز شد و به شهرداری بابت بی‌توجهی‌اش به این کار فرهنگی اعتراض کرد. انتقادی که پیشتر هم از زبان اهالی تئاتر شنیده‌ام که چرا شهرداری در تبلیغات به گروه‌های تئاتری کمک نمی‌کند؟ واقعا نمی‌دانم چرا شهرداری به عنوان یک نهاد اجتماعی به مسئولیت اجتماعی‌اش که حمایت از برنامه‌های فرهنگی و هنری شهر است عمل نمی‌کند و یا دستکم حمایت در خوری انجام نمی‌دهد.
پایان بخش این دیدار امضاء یادگاری پوستر نمایش و عکس دسته جمعی با بازیگران و همکاران رسانه‌ای خودم بود. وقتی سالن را ترک می‌کردم به این می‌اندیشیدم این همه انرژی برای عرضه‌ی یک کار هنری از کجا می‌آید؟ ای‌کاش نهادهای فرهنگی و اجتماعی که برای توسعه‌ی فرهنگ بودجه دارند به این ظرفیت‌ها هم بیاندیشند و آن‌ها را تنها نگذارند. و کلام آخر، از کوشش جناب علیرضا سهرابی که هماهنگی این دیدار را انجام داد، بسیار سپاسگزارم.
نظر خود را بنویسید