پیرمرد اهل عرفان و رسانه بود

محمد لطیف‌کار

شانزدهم فروردین‌ماه امسال، پنجمین سالی است که نشریه «استقامت» پدر معنوی خود را از دست داده است. مرحوم حاج سید مهدی نعمت‌الله‌زاده ماهانی صاحب امتیاز و مدیر مسئول این نشریه، حتی در واپسین سال‌های عمر خود، همچنان دغدغة انتشار استقامت را داشت. همین ویژگی بود که شخصیت او را متمایز کرده بود.

سالی دو سه مرتبه به بهانه‌هایی او را می‌دیدیم و هر بار از علاقه‌اش به نشریات‌اش «نور عرفان» و «استقامت» برای ما تعریف کرد، خستگی را از تن ما می‌زدود و برای ادامة کارمان از او انرژی تازه‌ای می‌گرفتیم.

خاطرم هست او در این دیدارها، پس از احوال‌پرسی تک تک اعضای تحریریه، دفتری، طراحی و توزیع، با لبخند شیرینی که بر لب داشت، برایمان دعا می‌کرد.

مرحوم نعمت‌الله‌زاده از سال سی و یک، یعنی در دوره‌ی پر شور و تلاطم دولت دکتر مصدق روزنامه‌نگاری را دنبال کرد و مجوز نشریه «نور عرفان» را گرفت تا با هزار زحمت او هم در رویدادهای فرهنگی و اجتماعی استان کرمان نقش‌آفرین باشد، و بود. با همراهی همسر و دختر خود، نشریه نور عرفان را در دویست نسخه چاپ می‌کرد، تا می‌زد و به دست مخاطب می‌رساند. اما افسوس که انتشار آن، مثل هر رسانة دیگر در کشور ما، دیری نمی‌پاید، و به این بهانه که ایشان کارمند دولت است، مراجع رسمی آن دوره، مانع انتشار آن می‌شوند. 

شعلة عشق به روزنامه‌نگاری، اما در وجود او هرگز خاموش نمی‌شود. اوایل دهة هشتاد که کارمند بازنشسته «بهداشت» بوده، مجوز نشریة استقامت را می‌گیرد، که هم‌ اکنون در شمار یادگارهای ارزشمند او است، و در دل اعضای خانوادة بزرگ‌اش جایگاه ویژه‌ای دارد. استقامت در طول دو دهة گذشته ۸۰۴ شماره منتشر شده، و یادم هست این پیر علاقه‌مند به رسانه، تا در قید حیات بود، مدام به فرزندان خود در مورد حفظ و ماندگاری استقامت به آن‌ها سفارش می‌کرد.

به همین دلیل انتشار استقامت پس از درگذشت ایشان، حتی یک روز هم متوقف نشد، و ‌اکنون با صاحب امتیازی و مدیر مسئولی سید نظام‌الدین نعمت‌الله‌زاده یکی از فرزندان ایشان، استقامت در حال انتشار است، و از همدلی و همراهی سایر اعضای خانواده به ویژه مهدی محبی‌کرمانی جانشین مدیر مسئول نیز برخوردار است.

مرحوم نعمت‌الله زاده ماهانی تا روزهای آخر زندگی خود در سن ۹۷ سالگی هرگز خود را از کوشش‌های رسانه‌ای کنار نکشید و با حساسیت زیادی هر هفته مطالب استقامت را با شوق، مطالعه می‌کرد، و با افتخار تعدادی از نسخه‌های این نشریه را هم در اختیار دوستان و نزدیکان خود قرار می‌داد.  

این پیر علاقه‌مند به عرفان که از نوادگان شاه نعمت‌الله ولی بود، به این شاعر و عارف بزرگ، بسیار عشق می‌ورزید، و همواره در کنار او علاوه بر نشریه استقامت، دیوان شاه نعمت‌الله ولی دیده می‌شد.

آخرین بار که چهارماه پیش از سفر ابدی‌اش، او را دیدم، از یادم نمی‌رود در پاسخ به این سوال که چه آرزویی در سر دارید؟ گفت: «دوست دارم استقامت همچنان بماند و رشد بکند». روحش شاد و یادش گرامی‌باد.