سیدمحمدعلی گلابزاده: چه کسی است که بنای حرم حضرت معصومه(ع)، کتابخانه ملی ایران، ساختمان سران اجلاس تهران، دانشگاه کرمان، ساختمان تراکتورسازی تبریز، کاخ جوانان و ... را ببیند و به مهندس طراح و سازندۀ این بناهای ماندگار درود نفرستد؟ تردید نیست که این همه ظرافت و سلیقه و کار تخصصی و فنی قابل ستایش بوده و در ذهن تاریخ خواهد ماند.
اما نکته‌های باریک‌تر از مویی وجود دارد که شاید کمتر کسی از آن آگاه باشد، به ویژه اینکه سازنده و مهندس این بناها، شخصیتی چند وجهی داشت، او مهندسی سترگ، خداجویی اهل یقین و باور، و خیرخواهی بزرگ بود. مجموعه‌ای که شاید در کمتر کسی جمع شود.
مهندس محسن میرحیدر، فرزند خلف کرمانشاه قهرمان و پروردۀ دامان پدری بود که در خوشنویسی، نام‌آور روزگار خویش و در شکسته‌نویسی، صاحب سبک به شمار می‌رفت. او تحصیلات خود را در دانشگاه‌های ایران و انگلستان در رشتۀ معماری به پایان برد و در برگشت به ایران، دست به کارهای بزرگی زد که ماندگاری او را تضمین کرد، شگفتا که به‌دلیل ضرورت، ساختمان سران اجلاس را تنها در طول 6 ماه ساخت و تجهیز کرد که اهمیت این کار از بزرگی ساختمان کمتر نیست.
آن‌ها که با مهندس میرحیدر محشور بوده‌اند، از ویژگی‌های صداقت و پاکی، وسواس در پذیرش سفارش گوناگون، رفتار نیکو با آن‌ها که با وی همکاری می‌کردند و... سخنانی بیان داشتند که از حوصلۀ این وجیزه بیرون است، تنها به این نکته اشاره می‌شود که وقتی ایشان سفارشی را نمی‌پسندید، متقاضی را رها نمی‌کرد و با او برای گرفتن مهندس و مشاور دیگری همراهی می‌نمود و هرگز به ایجاد رقابت در جوار خود نمی‌اندیشید. و همواره به صلابت مجموعه‌ای می‌اندیشید که نام «مهندس» را زیب و زیور داشت، آن‌گونه که خدمات او در تدوین آیین‌نامه‌های مختلف مهندسی و نیز کمیته تخصصی نظام مهندسی را نباید از یاد برد.
راز ماندگاری و گیرایی آثار بازمانده از مهندس میرحیدر را می‌توان در چند اصل جستجو کرد، نخست دانش تام و تمام او از رشتۀ تخصصی مهندسی ـ آگاهی و تسلط به تاریخ معماری ایران تا آنجا که همواره از معماری عصر ساسانی، سلجوقی و... یاد می‌کرد ـ دانش هنری، به عنوان و ارثی که از شادروان پدرش به او رسیده بود ـ و بالاخره خداشناسی و باور او به آیین مقدس اسلام.
نکتۀ دیگری که در باب او می‌توان یاد کرد، انتخاب همسری شایسته است که پشت سر این مرد موفق قرار داشته و همراه و همگام او، راه موفقیت را پیموده است. «خانم مینو میرحیدر» که با قلبی آکنده از مهر به همسر فرزانۀ خود و در یک اقدام نیکوکارانه دو باب منزل در تهران و کرمان و تمامی امکانات مالی بازمانده از مهندس میرحیدر و تمام دارایی و اندوختۀ خود را به دانشگاه شهید باهنر کرمان اهداء کرد و راقم سطوری باشکوه از صحیفۀ کرامت و احسان شد و همچون قماربازی که هرچه داشت در قمار نیکخواهی باخت و آرزویی جز این بر دلش نماند که «هوس قمار دیگر».
نکته‌ای که این بانوی نیکوکار به عنوان انگیزۀ اقدام اخیر و گزینش دانشگاه شهید باهنر یاد می‌کند نیز ستودنی است. او می‌گوید، همسرم تنها مهندس بنای فیزیکی این مرکز علمی گران‌سنگ نبود، بلکه دل در گرو گام‌های یکایک دانشجویانی داشت که میعادگاهشان این فضای آکنده از عطر دانش بود. او با لحظه‌لحظۀ زندگی اینان، همچون پیر و مراد خود، مهندس افضلی‌پور، می‌زیست و در میان این آینده‌سازان، احساس آرامش می‌کرد. کدام مکان و محل، برای تقدیم ماحصل زندگی، مناسب‌تر از دانشگاهی که او دلبستۀ آن بود.
از میان نکته‌های ارزشمندی که دانشگاهیان، در خصوص شادروان مهندس میرحیدر و خطاب به همسر نیکوکارش بیان کردند، این گفتۀ حجت‌الاسلام صباحی بیشتر بر دل می‌نشست که با بیان روایتی از رسول گرامی اسلام و اینکه برخی کارهای خیر 10 برابر، بعضی 70 برابر، شماری هفتصد و جمعی هفتاد هزار برابر پاداش بر ایشان منظور می‌شود، اما خدمتی که طالبان دانش را به سرچشمۀ زلال و روشن علم رهنمون شود و باب رحمت فرزانگی را به روی آنان بگشاید و نیازمندان این وادی را به فروغ جاودانگی برساند، یک‌صد هزار برابر پاداش دارد. به‌راستی چه کسی را سراغ داریم که به کسب دانش و گسترۀ دامنۀ آگاهی خود نیاز ندارد؟ و چه مکانی برای سرمایه‌گذاری، بایسته‌تر از فضای آکنده از معنویتی است که ورودی‌اش، دلدادگان دانش، و خروجی‌اش خدمتگزاران دل آگاهی است که با شولای عشق و علم و فرهیختگی، بر کمال و عزت سرزمین خویش می‌افزایند، دردهای گوناگون جامعۀ خود را درمان می‌کنند و نسل‌های آینده را به سوی افتخار و بالندگی، ره می‌برند.
آری مهندس میرحیدر که پیش از این او را در قالب طراح بناهای ماندگار کشور می شناختیم، اکنون تعریف دیگری نیز دارد، مردی با چراغ دانش در دست و یادگارهای خیری در پیش رو، و مفتخر و بالنده به داشتن همسری چون «مینو رجبی‌نیا» که این‌گونه یاد و خاطره‌اش را به دل‌ها سپرد و رسالت همسری را آن‌گونه که شایسته است به انجام رساند.
یاد و نام میرحیدرها گرامی و عمر زنان «مینو» سرشتی که با دست‌های آسمانی خود فرشتگان را به ستایش و تقدیر وا می‌دارند، گرامی باد.
نظر خود را بنویسید