محمد لطیف‌کار:
وقتی خبر جانکاه و سنگین درگذشت سیدمحمود دعایی را شنیدم، بسیار اندوهگین شدم. خیلی زود بار سفر بست و رفت، و افسوس که قدر او و نگاه انسانی و پر مهر او در جامعۀ ما چندان‌که شایسته‌اش بود، دانسته نشد. در مورد این بزرگمرد چه می‌توانم بگویم، الّا این‌که به گمانم همۀ اهالی فرهنگ و هنر و رسانه به این باور رسیده‌اند که: «مرگ این خواجه نه‌کاری خرد» بود.
دعایی کسی بود که با وجود همۀ رتبه‌ها و مقام‌های سیاسی که داشت یا می‌توانست داشته باشد، هرگز ندیدم یا نشنیدم که دم از منیّت و رفتار متکبرانه بزند. از نظر من که دستکم در دهۀ اخیر، همواره این انسان فاضل و مهربان را دنبال می‌کردم، او یک روزنامه‌نگار بیدار دل و مدیر فرهنگی دانا و مداراجو بود که تلاش میکرد دنیا را به جای بهتری برای زندگی مردم تبدیل کند.
آن‌چیزی که دعایی را نسبت به سایرین متمایز میکرد، این بود که او به اندیشه‌ها و سلیقه‌های مختلف هم در نظر و هم در مقام عمل احترام می‌گذاشت، و برای همین بود که موسسۀ روزنامه اطلاعات را با مدیریت خوب خود، بیش از چهار دهه از گزند هرگونه افراط گرایی مصون نگه داشت، و با درایت و فروتنی خاص خود، هرگز اجازه نداد این روزنامه تحت تاثیر جوسازی‌ها به چاه و چاله‌‌‌های معمول زمانه فرو رود.
دعایی یک روحانی مومن بود که جامعۀ رسانه‌ای کشورمان او را به عنوان یک فعال رسانه‌ای اهل مدارا و گفت‌وگو شناخت، و برای او احترام زیادی قائل بود. او مردم‌دار و بی‌ریا زیست، و به القاب و عنوان‌های ظاهری اعتنایی نشان نداد. به موطن خود کرمان و یزد، عشق می‌ورزید، و سعۀ صدر او را همیشه یک لهجۀ ملیح و گفتار شیرین کرمانی همراهی میکرد.
فقدان او را به جامعۀ رسانه‌ای ایران، همکاران ارجمندم در دفتر روزنامه اطلاعات استان کرمان، و به‌ویژه به دوستان رسانه‌ای خودم در سایر نشریات کرمان تسلیت می‌گویم. باشد که راه و رسم اخلاق و مردم‌داری او را فراموش نکنیم. روحش شاد و یادش گرامی باد.
نظر خود را بنویسید