در خبرهای دیروز خواندم استاندار کرمان روز یک‌شنبه صبح از «تالار مرکزی شهر کرمان» و «بیمارستان نوریه» بازدید کرده است. احداث تالار مرکزی دوازده سال طول کشیده، اما هربار بدلیل کمبود بودجه به بهره‌برداری نمی‌رسد. بیمارستان نوریه هم یک بیمارستان قدیمی است که به مداوای بیماران روانی اختصاص دارد. یک ساختمان تاریخی و دل‌گشا دارد که بسیار هم دیدنی است. در این بازدید عنوان شده که این بیمارستان هم به حمایت مالی نیاز دارد.
در جریان این بازدید مطرح شده سی‌درصد جمعیت استان دچار بیماری‌های روحی و روانی‌اند. البته که این آمار به طیفی از مبتلایان اشاره دارد، با این وجود، من از این آمار بالا بسیار می‌ترسم. خدا کند مسئولان هم از این آمارها بترسند و به فکر چاره باشند.
اجمالا اما به یک نکته که در زیر پوست این دو بازدید وجود دارد اشاره‌ی گذرایی می‌کنم، شاید توجهی جلب بشود. فکر می‌کنم بین این تاخیر دوازده ساله در ساخت تالار و آن آمار عجیب ناراحتی‌های روانی یک رابطه‌ی معناداری وجود دارد. جامعه‌ی ما هر مقدار از نظر فضاهای فرهنگی و نشاط‌آور تهی باشد، زمینه‌ی بیشتری برای رشد دردها و رنج‌های ناخواسته‌اش پیدا می‌کند. می‌خواهم بگویم، دست‌کم یک راه کاهش بیماری‌های روحی این است که باعث رشد فضاهای پرنشاط فرهنگی بشویم.
در واقع، برای کاهش بسیاری از ناراحتی‌ها لازم نیست به قرص و دارو متوسل شویم؛ لازم است با بسترهای بیماری‌زا مقابله کنیم. اگر تالار مرکزی کرمان راه‌اندازی شود، و به زودی از فضای سراسر تهدید کرونایی هم خلاص شویم، آن وقت این مجموعه‌ی بزرگ هر روز می‌تواند دل‌های بسیاری را شاد کند و قطعا مراجعه به بیمارستان هم کاهش می‌یابد.
نظر خود را بنویسید